De politie staat onder druk, aldus een groot artikel in de NRC. Capaciteit tekort, geld tekort, tijd tekort. Alles tekort? Nee, want ideeën zijn er ook, al is de toon van het artikel alarmerend. Een korte samenvatting. En een eindconclusie?
‘Het kan echt niet meer.’ De politieorganisatie staat onder hoogspanning. Ze is alleen maar gericht op incidenten, heeft te weinig oren en ogen in de wijk en laat criminelen noodgedwongen lopen. Vanwege gebrek aan menskracht zijn strafonderzoeken veel oppervlakkiger dan gewenst. Explosies worden hooguit herleid tot degene die het pakketje voor de deur heeft neergelegd. Zoiets geldt ook voor overvallen. Het is een aanpak van incidenten, terwijl je met een planmatige benadering meer daders kan oppakken en nieuwe incidenten kan voorkomen.
Personeelstekort, inzet ME, persoonsbeveiliging, meldingen over verwarde personen: lokale basisteams zijn om allerlei redenen uitgehold. Wijkproblematiek en strafzaken met betrekking tot ‘kleine criminaliteit’ schieten erbij in. De politietekorten leiden tot calculerend gedrag bij criminelen (en verkeersovertreders).
Oplossingen? Slim opsporen, oftewel alleen de meest kansrijke zaken oppakken. Soms ook te vertalen als het maken van pragmatische, pijnlijke keuzes. Creatieve oplossingen zijn er ook: beboeten via de Algemene Plaatselijke Verordening van de gemeente bijvoorbeeld, in plaats van bestraffen via het Wetboek van Strafrecht. Dat scheelt tijd. En samenwerking met ‘partners’: van gemeenten en (jeugd)zorginstellingen en voetbalclubs tot bedrijven. En geld? Natuurlijk, geld!.
Het is overigens niet alleen kommer en kwel. Op bepaalde aandachtsgebieden is de politie op volle kracht aanwezig: zware georganiseerde criminaliteit, persoonsbewaking, 112-meldingen en openbare orde. (Maar dit is dan weer de reden dat agenten niet langer toekomen aan werk in de wijken.) Woninginbraken en overvallen dalen, politiewerk verschuift steeds meer naar het digitale domein. Landelijk is er onder Andy Kraag een enorm succesvolle, ‘gefocuste systeemaanpak van criminele machtsstructuren’: Ridouan Taghi, Piet Costa, Piet Schneider…
Tot zover de samenvatting, nu een eindconclusie. ‘Repressie zonder preventie is eindeloos,’ zegt Kraag in het artikel. Een strategische keuze ligt tussen opsporing en wijkaanwezigheid.
Door gebrek aan wijkagenten raken jongeren die opklimmen als beroepscrimineel uit zicht. Aanwezigheid in de wijken is daarom noodzakelijk onderdeel in de strijd tegen zware georganiseerde criminaliteit. Geef dit prioriteit en geld. Probleem opgelost?
Bron: nrc.nl