Hij werkte ruim achttien jaar bij de politie. Dag in dag uit stond Jacco Bezuijen net als duizenden collega’s klaar. Loyaliteit naar de baas was heel belangrijk. In 2013 viel hij uit door posttraumatische stressstoornis (PTSS). Van de 46 collega’s waar hij bij de verkeerspolitie mee samenwerkte, heeft eenderde volgens hem inmiddels dezelfde klachten. De oorzaak volgens Bezuijen? De machocultuur bij de verkeerspolitie.
“Als je na een zware aanrijding aan het bureau kwam, dan kwam je bij het bedrijfsopvangteam. Dat heet nu team collegiale ondersteuning. Dan zat je met z’n allen aan een tafel en dan vroeg iemand van dat team: hoe heb jij de aanrijding ervaren? Dan zei de één: niks aan de hand. Het gaat helemaal goed. Ik zei: ik vond het wel heftig. Als je dat bij een volgend gesprek weer zei, dan gingen ze je al vreemd aankijken. Bij een derde keer zeiden ze: had je niet beter dameskapper kunnen worden?”
Lees hier verder.
Bron: Rijnmond
Ik ben 65 jaar en komt uit Nijmegen. Afgelopen maandag ben ik letterlijk naast de auto komen te zitten omdat ik een paar seconden niets meer zag, niet meer kon spreken en mijn ademhaling stokte. Voor het eerst in een ambulance terecht gekomen. Nog dezelfde dag samen met mijn vrouw, dankzij de verpleegkundige, in gesprek gegaan met de huisarts en krijg morgen de brief met de topic: verdenking van PTSS. Ik, die niet ziek mocht zijn en ik, voor wie geen berg te hoog was. Nu al reageren mensen met: ach we hebben allemaal wel eens een slechte dag, beetje hoofdpijn. Niemand wist dat ik schreeuwde in mijn slaap, 5 halve liters per dag dronk 7 dagen in de week. Niet meer in een bed kon slapen maar beneden op de bank, omdat ik van mij af kon kijken de tuin in. Mij terugtrok, afsloot en soms de neiging had om iemand over tafel te trekken. En dit allemaal al een ruim een jaar lang. Morgen krijg ik de doorverwijzing en durf nu te schrijven: Mijn hart klopt in mijn keel. Ik heb jongens gesproken, met bijvoorbeeld een defensie achtergrond, die alles wat ik omschreef herkende. Mijn vrouw en kinderen hebben begrip maar ik ben , ja wat ben ik eigenlijk. Oh ja, bang hartstikke bang maar ik moet deze stap voor mijzelf nemen!