Na een carrière als militair en politieman is Ivo Recourt nu ondernemer. In Veldhoven richtte hij zijn eigen sportschool op: imove. Naar eigen zeggen stroomt het soldatenbloed nog steeds door zijn aderen. Dat wordt helemaal duidelijk in zijn boek Soldatenbloed, waarin hij beschrijft wat hem gemaakt heeft tot de mens die hij nu is.
Door Jan Louwers
Soldatenbloed is een pakkende titel, maar wat bedoel je daar eigenlijk mee?
‘Ik heb die term zelf verzonnen. Ik sprak er met mijn collega’s in het leger over en zei toen: “Wij hebben soldatenbloed.” We zijn recht door zee, weten van aanpakken en zijn opgeleid om dingen te doen. Daarom vond ik het ook een mooie titel voor mijn boek, zodat je als lezer snapt uit wat voor soort hout ik gesneden ben.’
In hoeverre voel jij je nog steeds militair?
‘Als ik een pak aantrek, zou ik nog wel mee kunnen doen, maar ik ben nu ondernemer. Toch heb ik nog iedere dag profijt van de ervaring die ik bij Defensie en bij de politie heb opgedaan. Omgaan met moeilijke situaties en tegenvallers bijvoorbeeld. Als je het even niet meer ziet zitten, gewoon doorgaan en een oplossing zoeken!’
Bij defensie is er nu een campagne om nieuwe mensen te werven, getiteld ‘Skilled for life’. Herken jij je daarin?
‘Ja, daar heb ik het ook over in mijn boek. Ik ben heel trots op wat ik bij Defensie heb kunnen doen. Vanaf de eerste dag leer je om te overleven, of in ieder geval krijg je skills mee om dat te doen waar anderen stoppen. Ik vind ‘Skilled for life’ een hele goede titel, want je leert dingen die ook na je tijd in het leger nog zinvol en bruikbaar zijn.’
Wat ik mooi vind bij het lezen van het boek is dat jij het ‘eenvoudige soldatenleven’ zo weet te waarderen. Hoe zit dat?
‘Toen ik in dienst kwam, zag een soldatenverblijf er heel overzichtelijk uit. Iedere soldaat had een kast, een bed en een stoel. Dat simpele leven sprak mij erg aan. Op de stoel lag mijn horloge, mijn kleren hingen eroverheen en ik had een rugzak met spullen, daar doe je het mee! Dat is nu nog steeds zo. Mijn huis staat niet vol met meuk en de rugzak uit dienst heb ik nog steeds op zolder staan. Ik houd van weinig spullen, van een simple life.”
Je bent op verschillende uitzendingen geweest. Kun je je nog herinneren hoe het voelde toen je voor het eerst op uitzending ging?
‘Dat kan ik me zeker nog goed herinneren en dat geldt ook voor de mensen waar ik toen mee op pad ging. Tijdens de voorbereiding van de eerste uitzending naar het buitenland overleed een van onze maten door een ongeluk. Dat was een hele heftige ervaring, waardoor we allemaal getekend voor het leven waren, want we gingen met een maat minder op missie. Het was heel confronterend dat deze persoon snel werd vervangen, want het team moest compleet zijn voor onze uitzending naar Bosnië.
‘We gingen dus met een groot verlies op missie. We leefden daar intensief en hadden het er veel met elkaar over, maar ik was mij nog niet zo bewust van de impact. Ik dacht dat er met mij niets aan de hand was en vertelde er aan het thuisfront niets over. Ik sportte veel en had mijn muziek, dat was mijn ontspanning. Pas vele jaren later bleek ik PTSS te hebben, Post Traumatic Stress Syndrom. Achteraf bleek dat ik die eerdere ervaring niet goed had verwerkt.’
Als je nu terugkijkt, wat vond je de heftigste uitzending die je hebt meegemaakt?
‘Dat zijn de “rampceremonies” in Afghanistan. Als er een Nederlandse militair of een militair van een bondgenoot overleed, werd er een ceremonie georganiseerd waarbij de kisten naar het vliegtuig werden gedragen. Van alle landen die deelnamen aan de missie waren er dan vertegenwoordigers aanwezig bij de ceremonie. Dat vond ik heel heftig, want dan kwam alles samen: de bevestiging dat er doden waren gevallen en het besef dat het mij ook zou kunnen overkomen. Ik heb in Afghanistan ook geoefend als draagwacht. Indien er een Nederlander zou overlijden, moest ik de kist dragen, maar dat is niet voorgekomen in de periode dat ik aanwezig was op het kamp.’
Van welke ervaringen heb jij nu nog dagelijks profijt als ondernemer, bijvoorbeeld bij het runnen van je sportschool?
‘Het leidinggeven en vooral ook het lesgeven. Als onderofficier bij Defensie heb ik een uitgebreide didactische opleiding gekregen, informatie overbrengen zit nu in mijn bloed. Net als hard werken en doorzetten, want ik heb aangetoond dat mijn veerkracht heel groot is. Dat dank ik aan mijn periode dat ik bij het Rijk werkte, bij Defensie en de politie.’
En de stijl van leidinggeven in het leger, werkt die ook in de sportschool?
‘Ik ben directief, wellicht heb ik dat van Defensie overgehouden. Ik wil overal alles van weten, maar probeer ook de medewerkers hun eigen ding te laten doen. Ik ben een controlfreak, geef ook top-down leiding, maar ik probeer mij daar wel in te ontwikkelen.
‘De mensen die bij ons werken, weten waar ze mee bezig zijn en zijn heel deskundig. We hebben ook een heel persoonlijke benadering: we praten met de klanten en weten dus hoe het met ze gaat. We hebben ook veel unieke trainingen in ons aanbod, waarvoor mensen uit de hele regio naar ons toekomen. Qua mentaliteit stroomt bij ons op de sportschool zeer zeker ook het soldatenbloed, want als het even tegenzit bij een training is de boodschap heel simpel: gewoon doorgaan!’
Ivo Recourt. Soldatenbloed, IMove (€ 17,50)
Dit artikel is geplaatst in de Militaire Courant editie februari 2019.