Centralist Mark was als hoofdagent per ongeluk een dienst uitgeleend aan een tijdelijke meldkamer die speciaal was opgezet voor de grote EU-top die in Nederland gaande was.
Magie
Eén keer eerder was ik op een meldkamer, tijdens mijn opleiding. Zodra ik binnenstapte, voelde ik een soort magie. De spanning en geheimzinnigheid die er hing, de rust van de mensen die er werkten … ik vond het geweldig.
Maar solliciteren durfde ik niet, de centralisten waren zo directief en duidelijk, dat kon ik helemaal niet. En toen zat ik daar ineens, bij toeval. Het was die dag mijn taak om de motoragenten aan te sturen die de VIP’s begeleiden naar de verschillende locaties. Gelukkig hoefde ik de systemen niet te bedienen, maar ik moest wel via de portofoons alles in goede banen leiden. Al na een paar uur zei een doorgewinterde centralist: dit doe je leuk, is dit werk niks voor jou? De openstaande vacature zou de volgende dag sluiten.
Belasting
Er wordt ontzettend veel gebeld naar de meldkamer en lang niet altijd voor spoedeisende zaken. Geluidsoverlast bijvoorbeeld, daar wordt vreselijk veel voor gebeld. En mensen zijn ongeduldiger dan vroeger. ‘Ik betaal belasting en nu heb ik jullie een keer nodig, dan moeten jullie ook gewoon komen. En anders geef ik jullie een reden om wel te komen’, dat soort dreigementen.
Aan de andere kant hebben mensen ook meer respect gekregen voor de politie. Door corona hebben ze wel gezien hoeveel werk dat ons heeft opgeleverd. Soms zeggen ze ook aan de telefoon ‘Sorry dat ik u bel en lastigval, ik weet dat jullie het al druk genoeg hebben.’ Dat begrip en respect is echt nieuw.
Dit is een deel van een blog van www.politie.nl. Lees het hier helemaal!